فنای عاشق .

چون عاشق معشوق را بید اضطرابی در وی پیدا شو زیرا که هستی او عاریتی ست و روی در قبله ی نیستی دارد . وجود او در وجد مضطرب شود تا با حقیقت کار نشیند ُ و هنوز تمام پخته نیست ، چون تمام پخته شود در التقا از خود غایب شودُ،زیراکه چون عاشق پخته شد در عشق و عشق نهاد او را بگشاد ، چون طلایه ی وصال پیدا شود وجود وا رخت بر بنندد به قدر پختگی او در کار .

آورده اند که اهل قبیله مجنون گرد آمدند و به قوم لیلی گفتند :(( این مرد از عشق هلاک خواهد شد ، چه زیان دارداگر یکبار دستوری باشد تا او لیلی را بیند ؟))

گفتند :(( ما را این معنی هیچ بخلی نیست ، ولیکن مجنون خود تاب دیدار او ندارد .))

مجنون را بیاوردند و در خرگاه لیلی برگرفتند. هنوز سایه لیلی پیدا نگشته بود که مجنون را مجنوز در بایست گفتن . بر خاک در پست شد . گفتند :(( ما گفتیم که او طاقت دیدار اوندارد !)) اینجا بود که خاک سر کوی او کاری دارد .

              گرمی ندهد هجر به وصلت بارم           با خاک سر کوی تو کاری دارم

زیرا که از قوت تواند خورد در هستی علم ، اما از حقیقت وصال نتواند خورد که اوئی بنماند .